Verdrietig

Gisteren is mijn lieve hond Oscar overleden. Al dertien jaar was hij onze vriend.

Hij heeft zijn hele leven eigenlijk getobt met huidproblemen en artrose. Maar ondanks dat

ging hij dapper door het leven. Een rare hond met rare nukken. Het laatste jaar volgens

mij een beetje de weg kwijt. Kreeg rare fratsen maar was toch een schat van een hond.

Zondag 2 december begon hij ineens raar te lopen. Sleepte wat met zijn achterpoten. We

dachten dat het de artrose was. Die dag zakte hij steeds door zijn poten en klapte tegen de grond. We gingen naar de dierenarts. Die vermoedde net als ons dat hij een beroerte gehad zou hebben. Langzaam trok het weer bij maar de volgende dag, 's middags zakte hij weer door zijn poten en plaste in huis. Hij kon niet meer buiten plassen. Zijn poot kon hij niet meer optillen. Je moest hem naar buiten dragen maar buiten deed hij niets meer omdat het niet lukte. Het was vreselijk om te zien. Om zes uur hadden we een afspraak met de dokter maar we hadden met elkaar al besloten dat het voor Oscar beter zou zijn als hij uit zijn lijden verlost zou worden. Met pijn in het hart gingen we naar de dierenarts. Hij schudde zijn hoofd en zei dat er eigenlijk niets meer aan te doen was. Als wij wilden zou hij al het mogelijke doen maar we vonden het genoeg. Hij heeft een lang en fijn leven bij ons gehad en een echte vriend laat je niet lijden omdat je hem zo graag bij je wilt houden. Het duurde echt nog geen tien seconden dat hij overleed, dus zijn hartje was zwak. Het was vreselijk voor ons, maar Oscar heeft rust.

Heel vriendelijk zijn we bij het crematorium ontvangen. Wat een lieve mensen zeg. We hebben echt op een bijzondere manier afscheid kunnen nemen van ons lieve vriendje.

Dag lieve Oscar, we zullen je missen x x x